ای دل! شدی سنگ صبوری برای همه.
همیشه شریک دردهایشان بودی و همنشین دل خرابشان..
همیشه لحظه های تنهایشان با تو تقسیم می شد و بغض های گلوگیرشان با گریه بر شانه های تو جاری می شد.  
ولی کاش می دانستند درد تو کمتر نیست، حال تو بهتر نیست..
کاش می توانستی فریاد زنی که تنهایی درد دارد و چه سخت است..
اما ملالی نیست!
شاید، شاید قسمتت این بود.
درد کشیده باشی تا بفهمی حال دلی را که درد امانش را بریده و بفهمی نگفته هایی را که پشت سنگینی یک بغض پنهان مانده.

 ********************

خدایا تنها مگذار دلی را که هیچکس دردش را نمی فهمد،
 چرا که خود می دانی چه سخت است تنهایی.

sh vahedi

نظرات شما عزیزان:

m.nazari

ساعت13:30---15 شهريور 1391

"تنهایی"...زیباترین صفت روح های بزرگ...
"درد"...واژه ای عزیز وعظیم!!
خوش به سعادت آنکس که درد میکشد وآنهم"درد تنهایی"(البته این نظرمنه...)
هیچوقت نمیتونم درباره ی درد وتنهایی چیزی بنویسم...چون هرچی بگم کم گفتم.این دوواژه از واژه هایی ان که مقابلشون باید به عجز صنعت زبان اعتراف کرد...وتنها بایه چیز میشه ازشون گفت.فقط با*سکوت*...
ممنون شقایق جان

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: