دوستی داشتم با دلی بزرگ، قلبی مهربان، روحی پاک.

 عجب صبری داشت! چه تحملی داشت! از این زندگی... از این دنیا...

چه بغضهایی که در گلو نگاه نداشته بود! چه اشکهایی که در خود فرو نریخته بود!

همیشه می گفتمش: عجب صبری داری، کاش من هم ذره ای از صبر تو داشتم.

تا اینکه یک روز دیدمش، گفتم فلانی چه خبر؟

دیدم سر بر شانه هایم گذاشتو های های گریه کرد...

گفت: دگر طاقتم تمام شد. دلم از آدم ها خیلی گرفته...

sh vahedi

نظرات شما عزیزان:

منصوره

ساعت15:15---16 شهريور 1391

هرچه از دوست رسد نیکوست مصی وشقایق عزیزم...

مریم. مشهدی ام!

ساعت0:47---16 شهريور 1391

آی! قلبم گنجایش این همه چیز میز عاشقانه عارفانه نداره!!

elahiiiiiiiiiiii ghorbone ghalbe gonjishkit shaghayegh

m.bahrami

ساعت18:19---15 شهريور 1391

mansore ye ruz az daste man injuri gerye mikoniپاسخ:oho0o0m masome bahat moafegham :)) shaghayegh

m.nazari

ساعت13:22---15 شهريور 1391

انگشتام یخ کرد.فقط اینو میتونم بنویسم: ...
پاسخ:az tahe delam arezo mikonam hishki be in roz nayofte amiiiiin shaghayegh

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: